Οι υποψήφιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να λύσουν τα προβλήματα του τόπου, ότι έχουν τη συνταγή για να «ξεκολλήσουμε» από χρόνιες παθογένειες, ότι θα βάλουν στην άκρη τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και θα παλέψουν για μας, ότι έχουν βρει τον τρόπο να λυγίσουν την γραφειοκρατία και ότι τελικά, στις 27 Μαΐου θα ξημερώσει μία άλλη μέρα για όλους εμάς…
Παράλληλα, συνεχίζονται οι συναντήσεις, οι επαφές και οι ατελείωτες συζητήσεις για τη δήθεν σφαιρική ενημέρωσή τους για τα προβλήματα κοινωνικών ομάδων, φορέων, κλπ.
Δεν γνωρίζουν ήδη τα προβλήματα;
Προσπαθούν τόσο πολύ, έως και απεγνωσμένα, να μας πείσουν για τις ικανότητές τους!
Και ενώ όλη αυτή η υπερπροσπάθεια και η μάχη με το χρόνο συνεχίζεται, οι ψηφοφόροι παρατηρούν…
Αυτό που αναζητούν είναι να εμπνευστούν από έναν «ηγέτη», που θα ξέρουν ότι δεν θα βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι και που ο μόνος λόγος που αποφάσισε να διεκδικήσει την ψήφο τους είναι η ΠΡΟΣΦΟΡΑ.
Πόσοι ειλικρινά, κατεβαίνουν στις εκλογές με αυτό τον καθαρό στόχο; Αυτό πρέπει να το σκεφτούν πολύ καλά οι Οιχαλιείς!
Πάντως, όσοι μέχρι σήμερα δεν έχουν προσφέρει τίποτα στον τόπο τους ή στον συνάνθρωπό τους ή δεν έχουν αποτελέσει ποτέ παράδειγμα προς μίμηση, τότε καλύτερα να πάνε σπίτι τους, γιατί έχουν χάσει το παιχνίδι.
Διαπιστώνουμε την αδυναμία που έχουν για την εύρεση των κατάλληλων στελεχών – συνεργατών. Ποιος θα τους ακολουθήσει, αν πρώτα δεν εμπνευστεί από κάποιες ιδέες ή πράξεις;
Αντιθέτως, με πολύ παρακαλετό, καταφέρνουν να πείσουν μία μικρή ομάδα, που στην πρώτη δυσκολία θα εξαφανιστεί. Ζητούν πολλά και από τους μελλοντικούς τους συνεργάτες και από τους ψηφοφόρους.
Τι προσφέρουν όμως και τι εγγυώνται για το μέλλον;