Πρώτη μέρα στο σχολείο, όλοι «πρέπει» να παίξουν μπάλα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί, να πέσει.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μη βάλει γκολ, να χάσει την ευκαιρία.
Δεν υπάρχει δικαιολογία, «πρέπει» να παίξεις. Δεν μπορείς να κάθεσαι απλά στο κεφαλόσκαλο και να σκέφτεσαι.
Εντελώς τυχαία θα έρθει η μπάλα με δύναμη επάνω σου και δυνατά γέλια που θα διαρκούν αιώνια, πλημμυρίζοντας την αυλή.
Περισσότερο θα κρατάει αυτός ο «αγώνας», παρά ο ποδοσφαιρικός, μέχρι να σφυρίξει ο δάσκαλος, τη λήξη του ημιχρόνου και να σε λυτρώσει.
Το λεγόμενο bulling. O δυνατός ταύρος (χωρίς νόηση), προσπαθεί να ισοπεδώσει τα πάντα στο δρόμο του, αλλά στο τέλος σκοτώνεται από τον ταυρομάχο. Πριν απ’ αυτό όμως, πριν γίνει κι αυτός θύμα του bulling, τσακίζει όνειρα και ισοπεδώνει ζωές.
Παρόλο που λαμβάνουν χώρα διαρκείς συζητήσεις, ημερίδες ακόμα και πορείες διαμαρτυρίας γι’ αυτό το θέμα, συνεχίζει να διαιωνίζεται και να σιγοκαίει σιωπηλά ακόμα και στο πιο μικρό χωριό.
Οι γονείς δεν καταπίνουν το «εγώ» τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν εγωκεντρικά παιδιά, παραλείποντας να τους διδάξουν το σεβασμό και την ανθρωπιστική παιδεία.
Τα θύματα του bulling που (όλοι παίζαμε μαζί τους, όταν ήμασταν μικροί), τα έχει «αναλάβει», η επόμενη γενιά, να τα πετάει πέτρες στα παραθύρια τους, να βάζει φωτιά στις αυλές τους, να φωνάζει δυνατά στο αυτί τους, γιατί πολύ απλά δεν αποδέχεται μια ιδιαιτερότητα, μια επιλογή τους, μια σωματική ή ψυχική διαμαρτυρία, για την οποία δεν φέρουν ευθύνη.
Αναγκάζονται να είναι υπόλογοι σ’ όλους εμάς , που έχουμε επιφορτιστεί με το «ιερό» τούτο «καθήκον» να τους το θυμίζουμε κάθε μέρα κακότροπα, άκομψα, με λόγια παραγεμισμένα με περιφρόνηση.
Δε σκεφτήκαμε όμως ακόμα ότι πιθανόν κάποιοι από εμάς, σε μια μέρα ή σε έναν χρόνο, ίσως καθίσουμε στην «καρέκλα» τους, ίσως βιώσουμε τα προβλήματά τους ,ίσως νιώσουμε την αδικία ή την απαξίωση…
Κρύβουμε τα ελαττώματα μας… πίσω από τις αδυναμίες των άλλων.
Μέχρι να έρθει όμως εκείνη η μέρα θα έχουμε ξεχάσει. Μέχρι τότε ένα ερώτημα θα βασανίζει τη σκέψη μας «πώς μπορούν να γίνονται τόσο σκληροί οι άνθρωποι;».
Γραφεί ο Δήμος Μανιώτης