Ο καιρός ανοίγει από εδώ και πέρα και μαζί με την ηλιοφάνεια την άνοδο της θερμοκρασίας θα αρχίσουν και οι σκέψεις όλων, για ευκαιρία για τσάρκα για περπάτημα υπό οποιαδήποτε μορφή σκέφτηκε ένα καταθλιπτικά μεγάλο ποσοστό Ελλήνων.
Τι σημασία έχει αν στην Ιταλία στην Νέα Υόρκη βιώνουν μια κανονική εθνική τραγωδία.Τι σημασία έχει αν οι εργαζόμενοι στα εκεί νοσοκομεία περιγράφουν με πολεμικούς όρους την απόλυτη κατάρρευση του συστήματος υγείας, καταφεύγοντας σε δραματικές εκκλήσεις συμμόρφωσης στην οδηγία «μένουμε σπίτι» για να μην θεριέψει και στις άλλες χώρες το κακό (που τους βρήκε);
Εδώ έχουμε ανάγκη να… ξεσκάσουμε 23 ημέρες μετά την λήψη των έκτακτων μέτρων, αδιαφορώντας για όλους και για όλα. Για τις ευπαθείς ομάδες που με μαθηματική βεβαιότητα θα πάρουμε στο λαιμό μας, για τους γιατρούς και νοσηλευτές που νομοτελειακά θα εμπλακούν σε μια άνιση μάχη, παλεύοντας σε αρκετές περιπτώσεις για την ίδια τη ζωή τους.
Ένα όργιο ανευθυνότητας σε περίοδο εθνικής δοκιμασίας. Το τελευταίο που θα δικαιούται να υποστηρίξει ο καθένας αύριο, μεθαύριο είναι ότι δεν ήξερε. Και το πρώτο που θα κάνει (αν διαθέτει έστω τσίπα ευθυκρισίας) να μετανιώσει που αντί για συνείδηση και συναίσθηση της κατάστασης είχε άχυρα στο κεφάλι του την ώρα που χρειαζόταν και η δική του συνεισφορά στην αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης. Τότε όμως θα είναι αργά…
Βέβαια υπάρχει και μια ζοφερή πραγματικότητα που προδιαγράφεται εδώ και καιρό και δεν είναι άλλη από την τύχη που διακατέχει τον Τρικαλινό στην καθημερινοτητά του.Στην γειτονική Λάρισα τα κρούσματα είναι πενιχρά, αλλά για όσους γνωρίζουν το κάτι παραπάνω, υποβόσκει μια απειλή που πιθανών να κρύβεται και στην πόλη μας.
Δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της πόλης, τεχνίτες, εργάτες, συνεργεία , υπάλληλοι, πωλητές να βρίσκονται από το πρωί της ημέρας επί ποδός χωρίς τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας σε συνθήκες δουλειάς που απαιτούν τον έναν δίπλα στον άλλο και να μην σκέπτεται κανένας από αυτούς πέρα από εξαιρέσεις, καν ότι μπορεί να κολλήσει η να μεταδώσει εύκολα το θανατηφόρο νόσημα ….
Κάθε μέρα που περνάει καθώς «ευτυχώς» δεν αναδεικνύεται κάποιο κρούσμα άλλο τόσο επέρχεται και η χαλάρωση σε οποιαδήποτε μέτρο προφύλαξης . Ακόμη και τα παιδιά ,οι νεαροί, φοιτητές έχουν αρχίσει σιγά σιγά να σπάζουν τον κλοιό του σπιτιού και να βγαίνουν έξω ώστε να συναντηθούν κρυφά με την υπόλοιπη παρέα.
Αποκορύφωμα βέβαια και οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες η και οι νοικοκυρές που επιστρέφουν από τα ψώνια η αυτοί που καθημερινά παίρνουν καφέ από τα take way της πόλης , ποιο είναι το μέτρο προστασίας που παίρνουν. Ακόμη και αυτοί που φορούν τα γάντια οι περισσότεροι ακουμπάνε παντού τα αντικείμενα που έπιασαν, νομίζοντας ότι ο ιός δεν μεταφέρεται από τα γάντια, πριν βέβαια τα πετάξουν νιώθοντας ασφαλής ….
Πρακτικά είναι αδύνατο να προφυλαχθούμε εκατό τις εκατό αλλά τουλάχιστον να κάνουμε τα βασικά και να βάλουμε το μυαλό να δουλέψει πως μεταδίδεται ο ιός και από πού! Γιατί μπορεί να προ νοήσαμε σαν χώρα και να ακολουθήσαμε τις οδηγίες προστασίας απέναντι στον ιό αλλά τώρα από την ώρα που βλέπουμε ότι το γεγονός περιορίζεται, αρχίζουμε και γινόμαστε από σχολαστικοί ελαστικοί θεωρώντας ότι είναι θέμα χρόνου να τελειώσει το μαρτύριο ….Μια υγειονομική κρίση που υπονομεύει πρωτίστως την υγεία μας και την οικονομική μας κατάσταση αλλά δυστυχώς η ηλιθιότητα κάποιον, ο χαζό εγωισμός ο ξερολαικισμός η ανευθυνότητα ακόμη και η παιδεία, μας βάζουν πέρα από τους ίδιους, όλους σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο!
cz
trikalaidees.gr